ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΦΟΡΕΜΑ

Συνήθιζες να τριγυρνάς μ’ ένα κομμάτι ύφασμα, μια κλωστή και με μια βελόνα στο χέρι σου. Σε κοίταζα και αναρωτιόμουν “μα καλά πού πάει έτσι;”
Πολύ αργότερα κατάλαβα γιατί τα κράταγες. Σε κάθε αναποδιά της ζωής σου, έβαζες κι ένα κομματάκι ύφασμα, προσπαθούσες να μπαλώσεις όπως όπως το φουστανάκι “της ξεσκισμένης σου ψυχής”.
Πάλευες να το μπαλώσεις για να μην ξηλωθεί περισσότερο. Έμπηγες τη βελόνα με δύναμη πάνω στο ύφασμα, σαν αν έφταιγε αυτή για τα μύρια κακά που σου συνέβαιναν.
Έπειτα, τράβαγες με μανία την κλωστή για να προλάβεις να κλείσεις τα ασυμμάζευτα.
Κι όλο κοίταγες το μπάλωμα γιατί δεν ήταν γερό και σε κάθε κρακ ήταν έτοιμο να ανοίξει.
Και σαν άνοιγε, θα πετάγονταν έξω αυτά που χρόνια προσπαθούσες να κρύψεις και άντε μετά να τα κάνεις ζάφτι.
Δουλειές του ποδαριού δηλαδή γιατί κατά βάθος ήξερες ότι το μπάλωμα δεν ήταν λύση. Το μπάλωμα ήταν πρόχειρο, επιφανειακό κι έτοιμο πάντα να σε προδώσει.
Όχι πως δεν ήξερες πως σου ταίριαζε ένα καινούριο φόρεμα αλλά με τα χρόνια έμαθες και συνήθισες στο χιλιοφορεμένο. Άσε που μπορεί και να φοβόσουν να το αποχωριστείς γιατί ήθελε κότσια κι εσύ μάλλον δεν τα είχες.
Σε καμιά περίπτωση δεν έπρεπε να αγοράσεις καινούριο φουστάνι. Έπρεπε να βρεις το θάρρος να το ξηλώσεις από την αρχή.
Να πετάξεις την συνήθεια και την ασφάλεια του χιλιομπαλωμένου και να ράψεις ένα καινούριο στα μέτρα σου.
Να αγοράσεις καινούριο ύφασμα. Όχι ότι κι ότι.. “μεταξωτά και σατέν παρακαλώ”
Να βάλεις πάνω του το πατρόν και να σχεδιάσεις τις νέες σου σκέψεις.
Τις νέες σου πεποιθήσεις.
Ύστερα να το κόψεις με υπομονή και να αρχίσεις να ενώνεις τα κομμάτια.
Το μπροστινό, το πίσω, τα μανίκια, το γιακά κι όλα αυτά να τα κάνεις με την αισιοδοξία του καινούριου.
Μετά να το ράψεις με πολλή αγάπη, όχι με εγωισμό. Να το κεντήσεις με λόγια παρηγοριάς και συμπόνιας και όχι με κρίσεις και πίκρα.
Να το στολίσεις με πολύχρωμες πούλιες επιβράβευσης και αυτοπεποίθησης.
Τέλος, στο κέντρο του να βάλεις έναν ήλιο τόσο φωτεινό και λαμπερό όσο το καινούριο σου χαμόγελο.

Τι λες;
Θα το ράψεις;;

ΠΗΓΗ